Mc Biblestudy

Hi! Hoe is het met jullie? Ik hoorde dat in Nederland nu ook af en toe weer het zonnetje schijnt. Lekker zeg! Hier schijnt de zon ook, maar het wordt steeds warmer en plakkeriger dus helaas zitten we vooral veel binnen.

Ik zit hier nu ruim een maand, We hebben al zoveel kunnen doen. Ons onderzoek verloopt goed, de enquete was een hoop werk, maar hij is eindelijk af en de eerste aantal hebben we al kunnen uit delen. Ook hebben we al veel voorbereidend werk kunnen doen voor ons onderzoek, maar we zijn natuurlijk niet alleen maar aan het werk. We zijn al heerlijk wat dagen naar Calapan geweest dat ligt aan de kust van Mindoro. Heerlijk was dat. Ook hebben we bij ons in de buurt een heel mooi natuurpark gevonden waar je heerlijk kunt zwemmen en andere leuke activiteiten kunt doen. We vermaken ons dus goed. Ook hebben we al een aantal keren kennis mogen maken met het Filipijnse eten. Ik hoop daar binnen kort een blog over te schrijven en jullie ermee te verlekkeren (of juist niet, hahaha). We hebben dus al een hoop gedaan, in het begin was het voor mezelf wel echt even wennen. De tweede week hier had ik het best even moeilijk. Het was namelijk de eerste keer dat we bij een gast gezin verbleven. Het was een schattig klein huisje waar een gezin van zeven woonden. Wij kregen een kamer boven met twee persoons bed... "Zou dit het bed van de ouders zijn? Waar slapen die dan?" Ik weet het niet, af en toe zag ik de moeder op de bank slapen, maar of ze dat ook ’s nachts deed weet ik niet. Wel ben ik erachter gekomen dat dit typerend is voor de gastvrijheid van de Filipijnen. Ze willen het beste voor hun gasten zelfs als hun eigen gezin daarvoor moet inleveren. Wat ik in deze week vooral moeilijk vond was het contact met het gastgezin en andere Filipijnen. Eén keer ging ik samen met Eline naar de Mall (die hebben ze heel veel hier) om wat te neuzen en te shoppen. Op een gegeven moment gingen we naar de CR, ik stond te wachten. Ondertussen kwamen er wat Filipijnse meisjes binnen ze zagen mij staan en begonnen te gillen als JB-Fans, of ze alsjeblieft met me op de foto mochten! Er werden een stuk of tien gemaakt, ik wist niet wat me overkwam. Het over viel me en ik hield er een raar gevoel aan over. Ze hadden al gezegd dat de Filipijnen blanken associëren met Amerika, voor hun ben ik een Hollywood ster... 'Zo wil ik niet gezien worden' dacht ik. Ook in het gastgezin merkte ik dat ze ons heel hoog hadden zitten, maar i.p.v. enthousiasme namen ze afstand en waren ze erg verlegen. Het was pas op de laatste dag dat we 's ochtends met meerdere gezinsleden aan de ontbijt tafel zaten i.p.v. alleen met de moeder. Het had tijd nodig voordat de Filipijnen zich genoeg op hun gemak voelde om met je te willen praten. De laatste avond werd het ijs een beetje gebroken na een spelletje Scrabble. Toen vonden we het jammer dat we alweer weg moesten omdat er een band begon te ontstaan. Wat we hiervan geleerd hadden was om in het vervolg het ijs sneller te doen breken: door bitterballen te maken, boterkoek te bakken en ze voor te stellen aan 'Pinoy'!

Pinoy is een Simkamas, een soort knolraap dat ze hier als rauwe groente eten. Het is erg lekker en knapperig. Eline en ik hadden hem gekocht om te eten maar waren er elke keer niet aan toe gekomen. De Simkamas begon te groeien en te groeien. We besloten hem niet meer op te eten en te bewaren als 'huisdier' voor de komende vier maanden en mee te nemen waar we ook naar toe gingen. Ook gaven we hem een naam: Pinoy. Dat is hier straat taal voor: Filipino. :) We namen hem mee naar gastgezinnen en stelde hem voor. Hard werd erover gelachen! Het ijs was gebroken. Helaas waren we toch wat te enthousiast. Pinoy groeide en groeide en werd zwaarder en zwaarder. Na hem voor de 4de x overal mee naar toe te hebben genomen waren we het zat en zelf vond hij het ook niet meer zo leuk. Dus nu zit hij heerlijk in de tuin van onze begeleider. Hij maakt het goed.

En wij ook! Maar naast het genieten leren we ook heel erg veel. Wat mij zelf erg raakt en mij ontwikkelt in mijn geloof is het geloof van de Filipijnen. Het kleine en het praktische ervan maar vooral ook de overgaven. Een klein voorbeeldje die mij aan het denken zetten was de Bijbelstudie van vandaag. Het was een klein clubje van vier mensen. In Nederland zouden we zo'n Bijbelstudie bij iemand thuis doen, een zaaltje in de kerk... Wij gingen naar de Mc Donalds. Aan de hand van een boekje over het Evangelie van Johannes behandelde we wat vragen en deelden we met elkaar, wat we zelf moeilijk vinden aan geloven en waar we zelf wellicht in te kort schieten. Er kwamen verhalen op tafel die raakte. Vervolgens werd er een gebed uit gesproken voor de gebedspunten en ging ieder weer uit een: 'tot volgende week!' Ik vond dit confronterend: 'In Nederland zou ik nooit een Bijbelstudie houden in de Mc. Wat zouden mensen wel niet denken?' Maar ook inspirerend en bijzonder: 'Dit is discipelschap!’ En er ontstond bij mij een verlangen. Een verlangen dat wij als Christenen in Nederland ons niet verbergen of ons geloof laten begrenzen tot de muren van de kerk, maar dat het zichtbaar mag worden in het dagelijks leven. Lieve groet, Eline & Jonne